Geur & Sfeer

  Festivalgeuren zijn een apart universum. Zweet, bier, zonnebrand en eten uit plastic bakjes. En toch… ik mis het zodra het voorbij is. Dus wat doe je? Je haalt het naar huis. Zet een zomerse playlist op, steek een geurkaars aan die ruikt naar kokos of citrus, en gooi je ramen open voor een vleugje frisse lucht. Oké, de geur van friet uit een foodtruck moet je er zelf bij verzinnen, maar hé, een beetje fantasie hoort erbij. Geen modder, geen wc-rijen, wél dat vrolijke festivalgevoel. Soms heb je niet eens een kaartje nodig om de sfeer te pakken.

  Er zijn weinig dingen in het leven die zo simpel en toch zo fijn zijn: schone lakens. Die eerste nacht dat je in bed kruipt na het wassen is alsof je in een reclame bent beland. Alles ruikt fris, knisperend en een beetje alsof je je leven op orde hebt. Het grappige is: niemand praat erover. Alsof het een geheim genot is dat we allemaal kennen, maar niet durven toe te geven. Maar laten we eerlijk zijn: dat eerste moment dat je onder de deken glijdt, neus diep in het kussen… dat is pure luxe. Soms overweeg ik om mijn bed gewoon elke dag opnieuw op te maken met vers gewassen lakens . Tot ik weer besef dat ik niet in een hotel woon. Helaas.

  Mensen die zeggen dat ze zonder koffie prima functioneren, vertrouw ik niet. Voor negen uur ’s ochtends is koffie geen drankje, het is medicatie. Het geluid van de bonenmaler is mijn wekker en de eerste slok is basically therapie. Het mooiste is: koffie ruikt nóg beter dan het smaakt. Soms zet ik expres een kopje dat ik niet eens opdrink, gewoon voor de geur. Serieus, als ik dat in parfumvorm zou kunnen kopen, liep ik de hele dag rond als een hippe espressobar. Dus ja, ik hou van koffie. Niet alleen omdat ik het nodig heb, maar ook omdat het de geur van hoop is. Hoop dat vandaag beter wordt dan gister. Hoop dat ik die meeting overleef. Hoop dat ik mijn bed uiteindelijk tóch nog leuk vind.

Herfst krijgt vaak de schuld van alles: regen, kou, vallende bladeren, natte sokken. Maar eerlijk? Ik vind dat die vallende bladeren zwaar onderschat worden. Want zodra je door een park loopt en dat mengsel van natte aarde, mos en verkruimelde bladeren ruikt… wauw. Geen spuitbus kan daar tegenop. Die geur is natuur’s eigen parfum. Geen “ Ocean Breeze ” of “Summer Fresh” (hoe ruikt dat überhaupt?), maar gewoon: herfst. En ergens voelt het altijd een beetje nostalgisch. Alsof je weer kind bent en kastanjes raapt met koude handen. Dus ja, ik koop geurkaarsen. Heel veel. Maar als ik moest kiezen tussen een dure kaars en gewoon een frisse neus in een herfstbos? Dan wint dat bladerparfum het elke keer. Gratis, authentiek en met een knisperend soundtrackje onder je voeten.  

    Er zijn van die dagen dat regen je dag compleet verpest. Je haar plakt tegen je voorhoofd, je schoenen soppen en je jas blijkt toch niet zo waterdicht als je dacht. Maar eerlijk? Zodra ik weer droog binnen zit, gebeurt er iets geks: ik mis de geur. Die geur van regen op warme stoeptegels. Je weet wel, dat frisse, bijna stoffige lucht die omhoog kruipt als de eerste druppels vallen. Het is alsof de wereld zichzelf even schoonspoelt en ik erbij mag zijn. Gratis aromatherapie, zonder diffuser of geurkaars. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik dan het raam openzet – tot groot ongenoegen van iedereen die liever warm en droog blijft. Maar ik wil die geur binnenhalen, even diep inademen. Voor mij is dat wellness zonder spa, gewoon met natte straten en een kop thee erbij. Misschien is regen stiekem helemaal niet zo vervelend. Misschien is het een reminder dat geuren soms de kracht hebben om alles even stop te zetten. Dus ja, laat maar regenen. Mijn woonkamer is toch al mijn welln...

  Boekenwinkels hebben een geur die geen enkele e-reader kan namaken. Het is een mix van inkt, papier en een vleugje avontuur. Elke keer dat ik binnenloop, voelt het alsof ik in een tijdmachine stap. Er zit iets magisch in een oud boek dat al door tientallen handen is gegaan. Alsof elke bladzijde fluistert over de mensen die het eerder lazen. Soms ruiken oude boeken een beetje muf, maar zelfs dat vind ik stiekem charmant. Het ruikt naar herinneringen die niet eens van mij zijn. Thuis heb ik een plank vol nieuwe boeken die nog kraakvers ruiken. Elke keer dat ik er eentje opensla, is dat geurige “crack” moment net zo lekker als de eerste hap van een versgebakken brood. En nee, dat is geen overdrijving. Boeken ruiken naar reizen zonder te bewegen, naar verhalen zonder paspoort en naar werelden die je voor een paar euro kunt kopen. Dus ja, ik lees graag digitaal, maar die geur? Die blijft voor altijd onbetaalbaar.