Geur & Sfeer

    Er zijn van die dagen dat regen je dag compleet verpest. Je haar plakt tegen je voorhoofd, je schoenen soppen en je jas blijkt toch niet zo waterdicht als je dacht. Maar eerlijk? Zodra ik weer droog binnen zit, gebeurt er iets geks: ik mis de geur. Die geur van regen op warme stoeptegels. Je weet wel, dat frisse, bijna stoffige lucht die omhoog kruipt als de eerste druppels vallen. Het is alsof de wereld zichzelf even schoonspoelt en ik erbij mag zijn. Gratis aromatherapie, zonder diffuser of geurkaars. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik dan het raam openzet – tot groot ongenoegen van iedereen die liever warm en droog blijft. Maar ik wil die geur binnenhalen, even diep inademen. Voor mij is dat wellness zonder spa, gewoon met natte straten en een kop thee erbij. Misschien is regen stiekem helemaal niet zo vervelend. Misschien is het een reminder dat geuren soms de kracht hebben om alles even stop te zetten. Dus ja, laat maar regenen. Mijn woonkamer is toch al mijn welln...

  Boekenwinkels hebben een geur die geen enkele e-reader kan namaken. Het is een mix van inkt, papier en een vleugje avontuur. Elke keer dat ik binnenloop, voelt het alsof ik in een tijdmachine stap. Er zit iets magisch in een oud boek dat al door tientallen handen is gegaan. Alsof elke bladzijde fluistert over de mensen die het eerder lazen. Soms ruiken oude boeken een beetje muf, maar zelfs dat vind ik stiekem charmant. Het ruikt naar herinneringen die niet eens van mij zijn. Thuis heb ik een plank vol nieuwe boeken die nog kraakvers ruiken. Elke keer dat ik er eentje opensla, is dat geurige “crack” moment net zo lekker als de eerste hap van een versgebakken brood. En nee, dat is geen overdrijving. Boeken ruiken naar reizen zonder te bewegen, naar verhalen zonder paspoort en naar werelden die je voor een paar euro kunt kopen. Dus ja, ik lees graag digitaal, maar die geur? Die blijft voor altijd onbetaalbaar.

  Ken je dat moment dat je een nieuwe geurkaars aansteekt en denkt: “Wow, dit ruikt beter dan wat ik net gekookt heb”? Precies dat gebeurt bij mij vaker dan me lief is. Mijn bami kan er gewoon niet tegenop. Ergens is dat best frustrerend. Je staat een uur in de keuken, je hakt en roert alsof je in MasterChef zit… en dan komt één waxinelichtje langs om de show te stelen. Alsof de kaars zachtjes fluistert: “Leuk geprobeerd, maar ik win dit diner.” En toch blijf ik ze kopen. Vanille, amber, sinaasappel met kaneel – mijn keukenkast lijkt meer op een parfumerie dan een voorraadkast. Soms zet ik een kaars zelfs expres aan voor het eten, gewoon om te zien hoe de geur zich mengt met mijn kookkunsten. (Pro tip: curry en lavendel = geen aanrader). Dus mocht je ooit bij mij komen eten en het ruikt verdacht lekker… check eerst even of er een geurkaars brandt . Grote kans dat die de echte chef in huis is.